Üzerine belki 8 kez düşündüğüm, ama henüz ilham perilerim gelmediği için yazmayı reddettiğim bir konuydu bu. Bazı insanlar vardır. Ne yaparlarsa yapsınlar, anneleri babaları daima onların arkasındadır ve koşulsuz sevilirler. Zaten sağlıklı olan da budur. Bazı insanlarda kendisini anne ve babasından, ailesinden korumak zorunda kalır. Nasıl bir duygu acaba nasıl bir his arkanda dağ gibi duran birilerinin olması? İşte bugün, biraz bundan bahsedelim istiyorum. Kimisi arkamızda dağ gibi duracak kişi olmadığı için, bunun bizi güçlendirdiğini ve iyi birşey olduğunu savunur. Ben ise tam tersini düşünüyorum. Bence önemli olan güçlü insan değil, mutlu insan olabilmek. Sen çok güçlü insan olup, mutsuz insan olduktan sonra ne önemi var ki güçlü insan olmanın? Kimse sana sen “acı yok raki” oldun diye; ödül vermeyecek. Türk toplumu güçlü insan olmayı bir başarı olarak görüyor. Halbuki başarı değil, bunun arkasında yatan sebep kötü bir ebeveyn geçmişi. Bunun nesiyle övünülür? Duygularını, hislerini saklamayı vesaire. Halbuki duygularımızı gösterdiğimiz…
View original post 93 kelime daha